Mektup-1-Münazara

"Münazara"

Münazara

                   Merhaba, kan kardeşim Cevcet.

               O kadar uzun yıllar geçti ki ilk okuldan beri, neredeyse unuttuk birbirimizi, en son ne zaman görüştük hatırlamakta zorlanıyorum.

                Şimdi sen diyeceksin ki: Bu kadar zaman sonra hangi dağda kurt öldü de arıyorsun, soruyorsun beni?
            Hakkın var elbette bu kadar zaman sonra, ben de böyle bir mektup alsam elbette aynı şeyi düşünürdüm.

                Sana sonra açıklarım, Süllü’yle görüştüm geçenlerde, seni sordum “köyde, her zamanki gibi dağda kıçını serinletiyor” dedi de gülüştük çaylarımızı içerken.

              Ona “Dur dedim ben bir mektup yazayım da kıçı tutuşsun” dedim. Nasılda güldü koca koca. İyi oldu Süllü’yle görüşmemiz ben de biraz dağ havası aldım sayesinde. Demedi deme sonra sana bir sır vereyim “Kaldırımlar kralı diye birini duyarsan günün birinde hiç şaşırma olur mu!” şimdi boş verelim Süllü’yü de, geleyim asıl seninle konuşmak istediğim meseleye.

                Bilirim sen de meraklıydın her şeye, bazen dalardık ikimiz de şiş gibi ortada ne varsa hiç düşünmeden. Sonra da bir yol bulur giderdik. Hala aynı mısın? Bilmiyorum ama, ben aynı görüyorum kendimi.

                Geçenlerde oturup dururken aklıma geldi yapılan münazaralardan birisi, hatırlar mısın bilmem? “Sanat, sanat için midir, halk için midir?” münazarasını. İlk okul kaçtaydık hatırlamıyorum ama sen ve ben aynı taraftaydık, bilir bilmez aklımız erdiğince canla başla uğraşmıştık günlerce hazırlanmak için. İllaki yeneceğiz karşı gurubu diye. Hatırladın mı?

                İşte seni rahatsız etmemin nedeni bu münazara. Ulan, eğri doğru olsa da biz o zamanki aklımızla doğru şeyleri düşünmüş ve savunmuşuz be; bu kadar yıl sonra aklıma geldiğinde de düşündüm haftalarca. “Sanat, halk için olmalı” diyorduk ya hani; halkın aydınlanması ve hızlı öğrenebilmesi için sanat gereklidir. Atatürk de dememiş mi: “Sanat halkın kan damarlarıdır.” Ya da buna benzer bir şey işte. Sanat olmayınca yaşayamaz yani.

                Tam da aynı yerde duruyorum bak sana ne diyeceğim, demek ki bugüne kadar doğru dürüst sanat yapan sanatçılar olmamış yeterince ve bu halk bu kadar cahil cühela kalmış. Bir kere sanatçı dediğin muhaliftir, öyle ki kendine bile muhalefet eder her adımda. Çünkü dünyadaki her şey her saniye değişiyor ve bu değişime ayak uydurmalı sanatçı, sanatını da geliştirmeli sürekli; sanatını geliştirebilmesi için kendini geliştirmeli en önce.

                “Muhalif, muhalefet” diyorum da öyle siyaset falan değil benim dediğim. Aynı siyasi düşünceye bile sahip olsa sanatçı birebir aynı şeyleri düşünmez siyasetçiyle. Siyasetçi bağımlıdır bağımlılığı ne kadar fazlaysa o kadar güçlü kalır işte bu yüzden siyasetçiler hiçbir zaman ilerleyen zamanda ilerleyemezler birebir olarak, daima gerisindedirler taa ki nerede başlarını bir kayaya tosladılar işte o zaman zaten bitip tükenen halkla birlikte arayışa girerler tekrar ayağa dikilebilmek ve erki ellerine geçirebilmek için.
                                                                                                                                                                      10-11-2017

                                                                                                                                                                     Halil Gönül 

1/

Görsel: Google Görseller