Pazar Gözlemim-19-İlk ve Son Yardım İsteği-Yaşlı Adam Gitmiş

Yaşlı Adam Gitmiş 

"Yaşlı Adam gitmiş"

               Anlattıkları yıllar öncesine götürdü beni; belki 40 yıl geçmiştir bu yana. Aynı yaşlarda ve aynı tipte yaşlı bir adam, İstanbul Bakırköy sahil kenarında bir bankta oturuyordu gün batımında.                  

           Çekirdek çıtlayarak yürürken oturmak istemiştim ve yanına oturmuştum yine “merhaba” diyerek.
            O yaşlı adam da çocuklar küçük diye 30 sene katlanmış. 1982 yılıydı sanıyorum, 50-60 yaşlarında kısa boylu, zayıfça, bakımlı bir adamdı.

            30 sene boyunca aynı odada hiç konuşmadan, birbirlerine sırtlarını dönerek, biri çorabının söküğünü dikmiş, diğeri de fistanının söküğünü derken üç çocuğu da büyümüş, okumuşlar. 

             Erkek olan en büyükleri yüzbaşıymış o zamanlar, bir diğer kız öğretmen, en küçük kızı da ebe olmuş ve evlenip barklanmışlar.

                  Yaşlı adam yıllardır konuşamadığı ve dökemediği derdini, kısa bir durgunluktan sonra, hiç tanımadığı yabancı bir delikanlıya anlatma ihtiyacı duymuştu belki de.
             Birden boşaldı duyguları ve ben de nezaketen dinlemek zorunda kalmıştım, ayrılmanın hoş bir davranış olmayacağını düşünmüştüm. bir saatten fazlaydı bu anlatı.

         Gençlikten olmalı, o zamanlar fazla bir şey de anladığımı söyleyemem ama oldukça etkilenmiştim ve yıllarca aklımdan silinmeyecekti o bir saati geçik akan zaman.

                Çocuklar ne yaptıysa barıştıramamışlar onları. Zamanı geldi diye boşanma davası açmış adam. Hâkime “40 yıldır evliyiz ve 30 yıldır konuşmuyoruz, ruhen zaten ayrıyız” deyince hâkim reddetmiş boşanmayı, boşamamış.  "30 yıl dayandıysan bundan sonra da dayanırsın" demiş gözlerine bakarak, üstelik bir de gülümseyerek söylemiş hâkim. Çaresiz katlanmaya devam ediyormuş adam.

                Bu kadar mı benzerlik olur diye düşünmeye başladım, konuşmasını dinler gibi görünürken. İki adam da aynı yaş ve tiplerde.

                Uzunca bir süre oturduk birlikte. Ben genelde az konuşmuştum.  Yaşlı adamı dinledikçe başım dönmeye başladığını fark ettim. Arada mideme birden kramp giriyor istifra edesim geliyordu. Sanki bir an başım daha fazla dönmeye başladı ve terlediğimi hissedince mide bulantım daha da arttı.

                Daha fazla dayanamayacaktım bu konuşmaya. Tedirginlik yaşıyordu o da karşımda. “Rahatsızlandın sen evlat” dedi gülümseyerek.

                “İzninizle lavaboya gitmem lazım” dedim ve ağzımı ellerimle sıkıca kapatarak kalkıp koşturdum. Beş dakika kadar kaldığımı düşünüyorum lavaboda. Biraz rahatlamış olarak döndüğümde, masada kimse yoktu. “Gitmiiiş!” diyebildim. Masadaki hesabı da ödemişti. Çok mahcup oldum.

"Ne kadınlar varmış, gördün mü!"

                O günden sonra tekrar tekrar vardıysam da aynı yere, daha da göremedim bir daha. Rahmetli mi, sağ mı bilmiyorum. Üç mü, beş mi yıl geçti tam hatırlayamıyorum. Bazen gözlerimin önüne geliveriyor hayali birden ve serap gibi hemen kayboluyor. Tuhaf bir etkisi kaldı üzerimde: Ne üzüntü ne de sevinç; çok değişik bir duygu bu.

                Bazen aklıma geldikçe karımın suratına bakıyorum galiba “Ne oluyor sana, neden bakıyorsun bana öyle?” dediğinde, kendime gelip “Yok, yok bir şey” diyerek geçiştirdim birkaç kez ama peşimi bırakmıyor o günden beri.
                     Hemen bir durgunluğumu fark etse, yanıma gelip “Bir derdin var senin epeyce zamandır ama söylemiyorsun. Belki söyler diye sıkıştırmak istemiyorum bilesin” dedi son defasında ve benim için bir tehditti bu cümle. Bir gün gelip bana anlattıracaktı durumu, daha dikkatli olmaya çalışmaya başlamıştım.

                “Biliyordum anlattığımda söyleyeceği sözü, ‘Ne kadınlar varmış gördün mü!” diyecekti gözlerimin içine dimdik bakarak ve arkasından gülecekti.

   Not: 4/4

     3/4 gelsin...          

    1/4 gelsin...                                                                      29-07-2017-20⁰⁰

                       Halil GÖNÜL

Görsel:Pixabay.com