Kaşık-56-Löküsün gömleği patlak

“İki kaşığı yan yana olmayacak kocanın, iki kaşığından birini mutlaka kıracaksın!”

"Löküs ve gömleği"

BÖLÜM-56-

Löküsün gömleği patlak

            Köylüler yavaş yavaş gelmeye başladılar meydana, çoluk, çocuk, kadın, erkekli. Her yaştan geliyordu tek tük de olsa.  “Löküsü getirin löküsü” diye bağırdı muhtar birisine. “tamam” dedi karşıdan bir ses de.

            Muhtar kararsız kaldı bir süre, yeni gelen insanlara bakarken; komutanın yanına girmeli miydi, girmemeli miydi? Düşünüyordu da elinden geldiğince; çocuğun geldiği günü, hatta geldiği o anı,  geldiği günden beri neler yaptığını bir bir hatırlamaya çalışıyordu.

            Komutanın yanına girdiğinde ona sevineceği bir haber veya bilgi vermek istiyordu. İçinden geliyordu bu ama aklına geliveren bir şey de olmayınca henüz, korkuya kapılmadan edemiyordu.

            Köyü ve köylülerini de düşünüyordu, düşünmeliydi de, işini yapmalıydı. İşi neydi? Köyünde olup biten her şeyi bilmekti görevlerinden birisi de. O bilmezse kim bilebilirdi ki? Haklıydı komutan, herkes işini en iyisinden yapmalıydı, yapmalıydı ki kimsenin kendisine diyecek bir lafı olmamalıydı. Haksız yere laf sokanlara da diyeceği bir şey yoktu elbette. İş, insanın kendisinin vicdanen rahat olmasıydı.

            Kendisinin bu işte ne de diğer işte bir günahının olmadığından emindi emin olmasına da bu çocuk ne yapmıştı geldiğinden beri? Neden bir şey hatırlayamıyordu, havada yapmadı ya bu çocuk yaptıklarını, bu köyde ve bu köyün içinde, hatta bu köyün insanlarıyla yaptı!

            “Muhtaaar” etrafına bakındı muhtar, ses nereden geliyor? diye.  Ay daha tam çıkmadığı için karanlıktı, yüzler seçilmiyordu tam olarak. Herkes birbirine benziyordu, bütün kafalar aynıydı adeta; boy farkları vardı sadece.

            “Muhtaaaaar, duyuyor musun beni, duyuyorsan he de”

            “he  heee, duydum seni, söyle ne diyeceksen çabuk!”

            “Löküsün gömleği patlamış muhtar, yanmıyor. Var mı başka gömlek, takalım varsa.”

            “Ulan Allah cezanızı vermesin sizin –vermiş zaten vereceği kadar, daha ne verecek- ha bir iş de tam olsun be, her şeye ben mi koşturacağım lan, niye daha önce görmediniz, görüp de takmadınız bir tane gömlek. Allah asıl biliyorsa öyle yapsın sizi ulan, defol, görünme gözüme hırsımı senden alırım, canım yanıyor zaten. Git, kimden bulursan bul gel ödünç, parasıyla her nasıl bulursan bul tak o gömleği, duydun mu sen de beni. Duyduysan eyyyyyyyyyyyy de?”

            “eeeeeeeey!..” uzaklaşan bir ses duyuldu ve kesildi az sonra. İnsanların hareketleri meydanın arkasındaki evin duvarında gölge oyunu gibi görünüyordu, sinema perdesini de andırıyordu. Açık hava sineması, açık hava sineması diye geçince muhtarın aklından içeriye girmeye karar verdi muhtar. Ayıp olmasın da hiç olmazsa usulden bari sorayım bir ihtiyacınız var mı diye?

            “komutanım, köylü toplanmaya başladı meydanda, sizin herhangi bir ihtiyacınız var mı? Diye sormaya geldim. Şu löküsün gömleği patlamış, başka da gömlek yok yakamadık löküsü. Aza bulup gelecek bir tane gömlek. Onu bekliyorum ben de.”

            “Muhtar, löküsü möküsü boş ver sen. Bizde büyük lamba var, aydınlatmayı biz hallederiz, sen biran önce topla şu milleti, gözlerinin içine bir bakayım ben. Acele et, milletin uykusu bastırmadan. 
          Sen de hatırlamaya çalış bakalım, öğretmen beyin birkaç gün içinde bu köyde ne yaptığını, kimlerle görüşüp konuştuğunu, ne yiyip ne içtiğini.”

            “Tamam, komutanım, gayret ediyorum…”

            

Devam edecek...
Görsel: Google Görseller