Seni çoook, çok seviyorum

Seni çoook, çok seviyorum, salak, malak beynim.

               

"Beynin gelişimi"

Bazen salak malak diyorum ama galiba ben beynimi seviyorum salak malak da olsa; oldukça iyi çalışıyormuş da ben farkında değilmişim meğer. Kafasına yatmayanı da evirip çevirip duruyor sürekli taa ki bir temele oturtuncaya kadar.

                Eğer sağlam, adam gibi bir temel bulamazsa o da adam gibi sağlam bir temel bulmak için ne varsa elde avuçta durmadan ince eleyip sık dokuyarak veya birini bir yerden alıp başka bir yere koyarak değiş tokuşlarla uğraşarak ne yapı edip işi hallediyor ve adam gibi sağlam bir temel kuruyor sonuçta.  İşte o zaman önce o “tamam bu iş” narasını patlatıyor arkasından da ben. Sanki benim marifetimmiş gibi. Olsun canım ne de olsa tepemde taşıyorum o kadar olmasın mı yani?

                Bir zamanlar birileri bana “bu kadar her şeyi hatırlarsan sen kafayı yersin” demişti aşağılarcasına. Çok kötü bir şey yapıyormuşum hissine kapıldım önce saf saf ama bir cevap da vermedim çünkü bence önemli bir yetenekti hatırlamak hatta ne dediğini –özellikle önemli konular sayılabilecek konularda- harfi harfine hatırlamak gibi bir yetim vardı. Hala da korunur o yeti. Neden mi?

                Çünkü: verilen bir söz önemlidir ve kişinin güvenilirlik ölçüsüdür. Bir tür namus ölçüsüdür. Güvenilir olmak sözünde durmakla pekişen bir durumdur hatta onlarca söz verirsin ama bir sözünde duramadığında şüpheyle bakmaya başlarlar insana ve arkasından gelen ikinci bir sözünde duramama durumu tüm itibarı ve güvenilirliği yıkar, yerle bir eder. Onca yılların emeği bir anda yok oluverir.

                Çoğunuz hatırlarsınız hani bir reklam vardı “benim sermayem itibarımdır, itibarım bitti mi her şeyim biter” diyordu veya buna benzer bir şeydi. Galiba çoook eskilerde bir reklam, hiç bu günlere uyan bir şey değil gibi duruyor öyle değil mi.

                Şimdi konuyu değiştirmeden geleyim benim salak malak beynimi sevmeme.

                Evet, seviyordum zaten de arada bir ani çıkışlar yapıyordu benden habersiz de ben de alınıyordum “acaba beni iplemiyor mu beyin” diye de verip veriştiriyordum arada. O geri kalır mı hiç o da elinden geleni arkasına koymuyordu tabi “el mi yaman bey mi yaman?” dercesine.

                Şu anda saat 05.00 gibi görünüyor. Daha bir saat önceye kadar ölüp ölüp dirilen bir durumdaydım, beş yıla yakındır durumum aynıydı hatta bazen günden güne kötüleşiyordu da. İntihar meyilliliği arttığını hissediyordum.

                Bir kitap okuyordum ve okuyup bitirmeme ramak kala birkaç satır okudum anılarla ilgili ve bir anda her şey masmavi ve yemyeşil oluverdi. Denge bozukluğum, mide bulantım, gözlerimin ağrısı ne varsa uçtular. Bu kitap  “Dr. Peter A. Levine’nin Travma ve Anı” kitabıdır.  Bu kitabın 202. Sayfasının en alt paragrafının üstündeki ilk beş satır:

”Duygusal hatalarımızdan gerekli dersleri öğrenmezsek, kiminle karşılaşırsak karşılaşalım sonsuza kadar geçmişi yinelemeye mahkûm oluruz. Kaç tane aşk hikâyesi ve evlilik “mutluluk” içinde başlar ve sonunda eski–sevgililer birbirlerini anı bankalarından silmek isteyecek hale gelirler?”

                Aynı kitabın yine aynı sayfasının başındaki cümleler:

                “Kendimizle olan ilişkimiz derin yaralar içindeyken başkalarıyla iyi ilişkiler kuramayız. Kendimiz hakkında pek bir şey bilmiyorsak, tıpkı bir zamanlar ebeveynlerimizin gözlerinde aradığımız gibi, kendi kimliğimizi başkalarının aynasında ararız. Tüm sorunlarımızla ve açık yaralarımızla bir başkasının kollarında güvenli bir liman ve şefkat bulmaya yöneliriz, ama o da aynı teselliyi bizde aramaktadır. ‘Sihirli ötekine’ bu yansıtmalar hiç de iyi bir strateji değildir ve sonunda çöker, karşılıklı hayal kırıklığı ve küçümsemeye neden olur.”

                Evet, şu meşhur “merhem” meselesi. Yaralı daima kendine merhem arar ve bulduğunda da kullanıp atar yarası iyileşince.  Her beyin çözüm odaklıdır ama benimki başka bir acayip bir şey. Nasıl desem öyle böyle değil. Sonuca gidebilmek için var gücü ve hızıyla çalışıyor ama tek şart doğruyu bulması yoksa olanı biteni kabul etmiyor beni kandırmak için.

                Ben kanmaya meyilliyim, bazen saflığım aptallık derecesine varır, güvenirim, ağızdan çıkan laflara inanırım falan ama beynim hiç de öyle yapmıyor. Ya herro ya merro deyip dalıyor ki ne dalıyor. Tam dalma bu dalış. Nesi varsa yoksa çıkarıp döküyor ortaya ve ayıkla ayıklayabilirsen. Ondan sonra da benim ayıklayamadığımı görünce bana nispet yapıp kıymet bildirircesine hınzır bir gülümseme oturtuyor dudaklarına başlıyor işe benimle birlikte. 

                İşte asıl mesele orada başlıyor. Al birini vur ötekine, yer misin, yemez misin? Derken her yanı seller kaplıyor bazen de atı alan Üsküdar’ı geçiyor da biz ikimiz ancak kendimize geliyoruz.  Ama değiyor, her şeye değiyor. O kadar emeğin boşa gitmediğine değiyor anlayacağınız.

                Kitaptan alıntı satırları bilmediğiniz tür alengirli cümleler değil, çok sıklıkla duyabildiğiniz hatta herkesin söyleyebileceği cümleler aslında. Ben de çok kez duydum, okudum hatta hatta işin ilginci aynı sözleri kullanarak öğütler bile verdiğimi, yollar gösterdiğimi hatırlıyorum semeri devrilmiş eşeklerinin semerini düzeltmeye çalışırlarken görünce. Bu gün anladım ki büyük laflar etmişim de haberim yokmuş meğer. Kendi eşeğim semeri devirince beş altı yıldır semerini düzeltmeye çalışırken devrilen semerini eşeğimin, anlamış bulundum söz konusu kitabı okurken.

                Meğer ben kısa kısa takılıyormuşum meselelere. Kendime de haksızlık, beynime de haksızlık ediyormuşum meğer. Özür dilesem şımarır mımarır şimdi, boş verin özür mözür dilemeyeceğim beynimden. Sonuçta o işini yaptı ben de kendi işimi. Yaptığı işin takdirini de gördü işte. Sevdiğimi cümle âleme ilan etmiş oldum daha ne istiyor, istemesiiiiin! Yok, daha fazlası. Anlayana sivrisinek saz anlamayana davul zurna az. Anlasın, anlasın.

                Şu an sevgili beynim diyor ki bana “iyi anılar bırakacaksın, iyi anılar bırakmazsan karşındaki de sende iyi anılar bırakmaz, sonra da kıçını yırtasıya uğraşırsın anıların şifresini çözmek için. Hatta imkânsızdır çözebilmen çünkü birlikte aynı karında değildin, aynı genleri taşımıyorsun, aynı geçmişi yaşamadın…” gibi daha bin bir şey sıraladı.

                “Anlıyorum sevgili beynim, salak malaksın ama baya da iş gördün. Beş yıl beni değirmenci Ali’nin kör beygir gibi dolandırdın durdun ama oldu bu iş.  Çok işime yaradı. Ayağa dikildim. Yarından tezi yok işler değişecek bende. “

Baksana hemen bu kadar yazı bile yazdım şunun şurasında uykusuz, aç sefil haldeyken bile. Demek ki olmuş. İsteyerek ve şevkle yazdım bu yazıyı. Parmak uçlarımda ağrı falan da hissetmiyorum.

“Seni çoook, çok seviyorum, salak, malak beynim. Duydun muuuuuu?”

02.05.2018-05⁵⁶

Halil Gönül

               

Görsel: Google Görseller