Çiçeği burnunda Mühendislik anılarım-Alnımdaki Erik

Alnımdaki Morumsu Erik

"Mor Erik"

                Necati’lerdençok geç geldiğim için misafirhaneye, geç yatmış oldum. Oldukça da keyif aldığım için yemekten ve sohbetlerinden uykum da kaçmıştı. Uyumakta oldukça zorlandım. Oda arkadaşım Saat Halil uyuyordu mışıl mışıl.

          Onu da rahatsız etmemek için çok dikkatli davrandım ve parmak uçlarıma basa basa yatağıma varmıştım. Soyunup yatağa girmiştim ama opera binasının önünden geçen araba seslerini saydım durdum uyuyuncaya kadar.

                Sabahleyin, Saat Halil’in uyandırdığında; neredeyse kalkamayacak durumdaydım. Sanki daha, yenice uykuya dalacakmışım gibi bir hal vardı bende. Bugüne kadar, birden ayağa kalkan ben, bugün kül keşkektim; bir türlü yerinden kıprayamayan.

                Saat Halil tedirgin oldu önce: “Rahatsız mısın?” dedi. Mırıltıyla karışık “hayır” dedim galiba, çünkü kendim de anlamamıştım ne cevap verdiğimi.  O hazırlandı ve kapıyı kapatacağı zaman tekrar seslendi “saat sekize beş vaaar” diye ve anlaşılan beş dakika içinde dairede olmalıydık.

                Daireye ulaşmak kolaydı da benim kalkıp hazırlanmam nasıl olacaktı birkaç dakikada! Kızmaya başladım kendime ve zorladım popoyu ve oturabildim yatağın üzerine. Gözlerimi açamıyordum. Uykulu uykulu lavaboya giderken kafamı kolonun köşeye çarpınca şafak attı bende. Ne uyku kaldı ne de uyuşukluk. Gülsem mi, ağlasam mı bilemedim ama canım çok yanıyordu.

                Lavaboda aynaya baktığımda sağ kaşımın üzerinde morumsu bir erik vardı, biraz bılkımış haliyle.  Su çarptığımda canım daha da yanıyordu ve hemen yüzümü ıslayarak odaya gelip giyindim olanca hızımla. Kravatı, ceketi yolda hallettim. Palto yolun yarısında aklıma geldi alnım sızlamaya başlayınca.

                Dairede kata çıktığımda bitişiğimizde bulunan şubede çalışan Elazığlı Mehmet’le karşılaştım birden; kaçamadım, gördü beni ve koşturarak yanıma geldi meraklı meraklı bakıp hınzırca gülümseyerek: “alnına papaz eriği yapışmış, valla çok şanslısın bu kış gününde” dedi ve hemen kaçtı odaya. Onunla uğraşacak halim de yoktu zaten hem canım çok yanıyor hem de kahvaltı için simit peynir almayı unutmuştum; geriye de dönemedim geç kalmayayım diye.

                Birkaç dakika gecikmeyle finali göğüslemiş oldum ve kapıya yüklendim. İçeriye adımımı atar atmaz, karşıdakilerin gözleri üzerime dikildi birden. Bazısı gülümsüyor, bazıları da halime acıyordu; gözlerinden okuyabiliyordum. “Geçmiş olsun” dedi Deniz Abi gülümseyerek.  Bütün geçmiş olsun dileklerine topluca teşekkür ettikten sonra yerime oturdum.

                Dosyayı açmak canım istemiyordu hiç, bir taraftan da midem guruldamaya başladı. Tam da zamanıydı sanki; bugün daha baştan her şey isteğim dışında gelişiyor ve bana karşı hareket ediyordu zaman ve Dünya.

                                                                                                          19-07-2017-11⁴⁰

                                                                                                                                   Halil GÖNÜL
 

Not: 1/4

Görsel:Pixabay.com