Çiçeği burnunda Mühendislik anılarım-Kızlar Ekti Bizi-Mehmet'i Kaybettik

Mehmet Evlendi

"Mehmet nişanlanmış"

                “Oğlum nedir bu durumun senin böyle Kara denizde gemiler batmış gibi?” dedim omuzuna vurarak. “Uzun hikâye ya, sorma; ne içeceksin sen?”  “Çay” dedim tereddütlü bir bakışla suratına. Suratından düşen bin parçaydı sanki.

                “Nasıl düştün ya tuzağına Cumali'nin, hiç bakmadın da bana doğru, o kadar da baktım sana o anda.”

                “Şevki Bey demesi beni yanılttı, hiç de aklıma gelmedi beni yemleyeceği; bizden sonra çıkarken görmüş olabileceğini düşündüm durakta, o anda. Sonradan telefon ettim bende, yokladım, olmamış öyle bir şey. O zaman anladım yemlendiğimi ve oltaya takıldığımı. Olsun olan oldu bir kere.”

                “Ben yarın memlekete gidiyorum haberin olsun, bir haftalık izin aldım.”

                “Hayır ola, önemli bir şey mi varmış memlekette?”

                “Yok ya, sanmıyorum, gel dediler o kadar. Gidince anlayacağım anlayacağın.”

                Çaylarımızı içerken uzun uzun konuştuk Cumali ile yemekte konuştuklarını ve kendisini sıkıştırmalarını.

                 “Köye telefon etmekle tehdit etti beni, bu konuyla ilgili” demişti bana sohbet esnasında.

    Masama gelip oturunca jeton düştü sanki. “Ulan Cumali çocuğun anasına babasına ‘oğlunuz buralarda kız peşinde koşturuyor, eversenize bunu’ demiştir kesin” dedim elimi masaya hafif vurarak. İzin almasını başka türlü açıklayamıyordum.

Yakınımdaki birkaç arkadaşın bana baktıklarını gördüm başımı çevirdiğimde.

Hafta gelip geçmişti hızla, üçüncü dosyamın neredeyse üçte birini halletmek üzereydim. Bu dosyanın yazışmaları ve hakkedişleri diğerlerinden daha azdı. Anlaşılan daha çabuk bitirebilecektim beklediğimden.

Bu arada Mehmet geldi yanıma. Erken dönmüş memleketten. Parmağında yüzük vardı. “Kutlarım arkadaş, baya da hızlıymışsın yahu” dedim gülümseyerek ve elimi uzattım tokalaşmak için.  Odadan da tebrik sesleri gelmeye başladı bu arada. Cumali pek oralı değilmiş gibi duruyordu.

“Desenize ataların dediği doğruymuş; iyi arkadaş adamı ev sahibi yapar” dedi Deniz Abi, demesiyle de gülüşmeler başladı. “Hayırlı olsun evladım” dedi Mehmet'e. “Hayırlısıyla Düğün ne zaman?” “İşin açığı bilmiyorum abi” dedi Mehmet utanarak.

Mehmet’in babasına telefon eden olmuş “Oğlunuz yoldan çıkacak” diye. İsmini de vermemiş. Babam da korkmuş bir anda. “Çocuğu büyük şehirde elden kaçırmayalım, bildiğimiz birisi olsun diye ellerini çabuk tutmuşlar. Vardığımın ertesi gün nişan yaptık. Düğün de uzun olmaz herhalde.” Diyordu Mehmet.

"Mehmet evlendi"

Daha gelişinin üzerinden bir hafta geçmeden, bir daha izin alıp gitti Mehmet memlekete, yine bir haftaydı. Dönüşünde de evlenip geldi. 

Artık evli barklı biriydi.  Hafta sonları birlikte çıkmayı bırakın neredeyse görüşemez olmuştuk. Oldukça da değişti, birden büyüdü sanki; o çocuksu ruhu kayboldu, ciddi suratlı, pek etrafına bakmayan, burnunun dikine yürüyen Mehmet geldi yerine.

Üçüncü ayımın bitmesine bir hafta kadar kala üçüncü kesin hesabımı da bitirip teslim ettim ama diğer ikisinden de ses seda yoktu hala. Tekrar hatırlattık ilgili görevliye.  

Deniz Abiye aktardım durumları. “Tamam, sen karışma artık; gerisini ben hallederim. Onların anladığı dili biliyorum ben” dediğinde anlamıştım durumu biraz daha. 

İşi bir an önce çıkartmak ve onay almak için torpile ihtiyaç var demek ki!

İngilizce kursunun bitmesini bekledim aynı zamanda. O da bittiği zaman Ankara da bekleyeceğim bir durum yoktu. Bir hafta veya on gün kadar izin kullanacaktım memlekette ve sonrasında bölgeye dönecektim, planım buydu.

İngilizce kursu bitti. Sonraki döneme katılamayacağımı bildirdim onlara ve bütün öğretmenlerimize “hoşça kalın” diyerek ayrıldım oradan. Şimdi bütün işim daire içinde dosyaların durumunu takip etmekti artık.

Sabahleyin daireye vardığımda çaylarımızı içerken “Gözün aydın Halil, bugün işlerin hallolacak” deyince Deniz Abi, çok sevindim. Öğleyi beklemeye başladık. Can sıkıntısından bıraktığım Oltu taşı teşbihimi elime almıştım yine. Can sıkıntısından sağ elimin işaret ve orta parmağına dolamış tek tek aktarıyordum durmadan.

Nedense aylaklık hiç iyi gelmemişti bana, sıkıntı bastırıyor, ter bastırıyordu, yakayı paçayı açıp gömleğin düğmesini çözmüştüm berduş bir halim vardı.

Öğle yemeğini yiyip döndüm odaya ve beş-on dakika geçmeden Deniz Abi göründü kapıda asık bir suratla “Bir oğlun oldu Halil’ciğim” dedi ve masasına doğru yöneldi.

                                                                                             24-07-2017-11⁰⁰

                                                                                               Halil GÖNÜL

Not: 6/7

7/7 gelsin...

 5/7 gelsin...

Görsel:Pixabay.com