Emek
emek dokuduğum –veya dokuduğumu sandığım- ömür boktan bir şey olup çıktı
sonunda. Gelinen noktada, ne olacak bundan sonra? diyorum, tıs bile çıkmıyor
ağızdan. Ne yapılabilir diyorum, hiçbir şey gelmiyor aklıma. Aklıma gelmeyince
de ne söyleyebiliyorum ne de yazabiliyorum.
Sahi,
ne yapılabilir? Görünürde yatıp ölmekten
başka hiçbir şey, ya da bekleyeceksin ölmeyi. “ulan, bu zamana kadar emek
çekmemiz ölmeye yatmak için miydi gönüllü, gönüllü?”
Olmaz,
kabul edilebilirliğin sınırları içinde değil bu durum. Eğer bu durumu kabul
etmek gerekiyorsa bundan sonraki zaman için hiçbir kural, değer yoktur. Ucu
kime dokunur nereye uzanır, nasıl batar çıkar gerisini Allah bilir.
-Ne kolay
değil mi hayat?
-Allah bilir!
Görsel: Google Görseller
Bloğunuzu yeni keşfettim, takibe aldım. İspanyol ve Japon seçkisi yorumlarım ilginizi çekebilir.
YanıtlaSilDönüşü Olmayan Orman, teşekkür ederim.
Sil