Yazma Niyetim ve Blog

"Yazı yaz"

Yazma Niyetim ve Blog

            Öncelikle yazmalıyım ki, blog mantığı ilk zamanlarda yazmak için iyi bir yönlendirmeydi benim için; bir gayem olmuştu adeta. Yazma alışkanlığı kazanmak, özellikle düzenli yazmak bakımından önemliydi. Kimsenin okuması çok da önemli değildi, yalnızca kafamın içindekileri belli bir düzene sokup dışarıya akıtmaktı sadece.

            İlk başlarda biraz zorlansam da zamanla alıştım yazmaya. İşe de yaradı sayılır. Bir süre sonra işler karışmaya başladı. Blogger kuralları, seo falan derken artık kafama yatmayan şeyler düşünmeye başladım. Blogger olmak adeta tılsımını yok etmeye başladı.

            Bir süre sonra gördüm ki blog da kısa yazılar -300 kelime civarı- yazmak işe yarıyor ve kısa yazılarla da doğru dürüst bir şey çıkmıyordu. Bir süre devam etsem de zorlanmaya başladım. Sonunda tamam oldu dediğim zamanda da bu durumun yanlış olduğunu çünkü tam olarak dışarıya atılamayan şeylerin kafayı boşaltmak yerine karışmasına yol açmaya başladığını hissettim aynı zamanda da düşünme sınırlanmaya, kelime haznesi de değişmeye başladı bir süre sonra. Bir türlü doğru dürüst düşünememeye başladığımı da fark edince kısa yazı mantığını boşlamaya karar verdim kendimce.

            Bundan sonra yazacaklarımda sınırlama koymayacağım, düşünebildiğim, yoğunlaştığım şeyleri yazmaya çalışacağım. İlerledikçe konu karmaşası yaşamaya başladım. Birçok konu olmasına rağmen bir türlü herhangi birisi üzerinde yoğunlaşamadığım için doğru dürüst bir şey de çıkmamaya başladı. Kısacası kafamın içi hiç de hoşuma gitmiyor. Kum fırtınası var sanki.

            Yazdıklarımı kimse anlamlandırmaya çalışmasın bence, çünkü ben de anlamlandıramıyorum artık hiçbir şeyi hatta insanı bile. İnsan kadar anlamsız bir şey yok bu dünyada. Anlamsız şeyler yapıyorlar sonra da anlamlandırmaya çalışıyorlar. Tıpkı ben gibi; oturduğum yerden ellerimi açtım havaya, ağzım da açık bu arada; hani bir şey düşer belki diye. Anlayacağınız hazırlıklıyım yani. Böylesi daha iyi olacak galiba; alıştırsam iyi olacak kendimi.

            Bakmayın insanlara kızdığıma, belki de kendime kızgınlığımdandır, insanları matah saydığım için. İnsanları bir matah saymamdan dolayı kendimi pek matah görememiştim belki de tokatlarını yiyinceye kadar. Tokat yiye yiye de böyle oldu işte. Yediğim en son tokattan sonraysa insan yüzü göresim de kalmadı. İnsanın hiç olmadığı bir yer aramaya başladım. Bulursam söylerim elbette.

            “pes doğrusu” dedirtti bu sefer yediğim tokat. Bırakın şimşekler çakmayı yıldırımlar kapladı her yeri. Birçoğunun donu tutuşmuş hala haberleri yok gördükçe gülmekten kendimi alamıyorum. Eğlence buldum kendime desem yeridir. O kadar komik ki, kıçında, paçasında alevler alırken hiç haberleri olmadan eğlenmeleri, gülmeleri beni de güldürüyor ister istemez. Boşuna dememişler “elle gelen düğün bayram” diye.  İnsanları önemsemeyeceğim artık, istisnalar da var elbette ama “istisnalar kaideyi bozmaz” öyle değil mi? 

12.07.18-Halil Gönül

            

Görsel: Google Görseller