Zamanda yolculuktur hayat; bazılarına göre roman, bazılarına göre hikaye, bazılarına göre de şiir.
Akşam yemeğimi yedikten sonra ağırlık bastı her zamanki gibi, tüm miskinliğimle attım kendimi aptal kutusunun karşısına. Gözlerimi zor açıyorum, uyku sersemiyim. Dizi rüya gibi geliyor. Bir süre zorladım gözlerimi ama boşunaydı zorlamam.
Kahvenin duvarı dibinde güneşe karşı ayakta koyu bir sohbet başladı. Şamata ağırlıklıydı konuşulanlar. İnsanlar birbirlerini uzun zamandır tanıdığı için laflarını sakınmıyorlar. Genellikle dinlemekle yetiniyorum onları. Keyfim de pek yoktu o gün.
-Herkesin aklı karışır arada bir,
öğle değil mi?
Yaşlı adama destek çıkan olmadı aile
üyelerinden. Çünkü herkes biliyordu artık amacını. Elbette kimse kırmak
istemiyordu kendisini. Tam tersine herkesin amacı iyilik yapmaktı bahaneler üretmesinin
önüne geçmeye çalışıyorlar sadece.
Yaşlı adam karısını kaybetmesinden beridir çok az dışarıya çıktı. Tüm tanıdıkları onu soruyordu ilk zamanlar. Gelenlere kötü davrandı. Kimseyi görmek istemediğini yüzlerine söyledi gelenlerin. Bir iki derken çabuk yayıldı kulaktan kulağa. Davranışından pişmanlık duymak bir yana bilinçli yaptığını söyleyerek kendisini savunuyordu üzerine gidildiğinde.
