Duyan Olmadı!
“Karımdan!..”
…
“Çocuğumdan!..”
Çok
şaşırmıştım ama bir şey söylemeye dilim varmıyordu, öylesine yüzüne ve
gözlerine bakıyordum, çaresizliği çok fazlaydı, o anlardaydı!..
“Evlisin
değil mi?” diye sordu bana, gülümsemek için kendini zorlayarak.
“Evet,
evliyim, 30 yıllık.” Dedim şaşkınlıkla.
“Ne
güzel! Benim işler pek yolunda
gitmiyordu zaten, hiç halimi hatırımı soran olmamıştı ama önemsemiyor gibi
göründüm her zaman.
Kendimi adamıştım onlara, her türlü fedakarlığa vardım yani.
Kendimi güçlü gösteriyordum sürekli; becerebiliyormuşum anlaşılan, benim zavallılıklarımı ve acizlik ve çaresizliklerimi göremediler, kim bilir belki de görmek istemedi.”
Kendimi adamıştım onlara, her türlü fedakarlığa vardım yani.
Kendimi güçlü gösteriyordum sürekli; becerebiliyormuşum anlaşılan, benim zavallılıklarımı ve acizlik ve çaresizliklerimi göremediler, kim bilir belki de görmek istemedi.”