Sorun mu var?

            Yalnızlık rahatlatırdı bazen, farkına vardığım zamanlar olmuştur ancak üç beş günden fazlası bıktırıcı gelirdi. Şimdilerde -karantina (covid-19) günlerinde- sıkıntı yaşadım diyemem.

Boşluk

            “İnsanın içindeki boşluğu yıllar mı oluşturuyor yoksa birden mi oluşuyor?” sorusu
nu cevaplamaya uğraşıyordu bir süredir. Farkına varması da yakın zamanda oldu. Göğüs kafesinde bir boşluk var, midesinin üstünden boğazının altına kadar olan bölge çıkarılıp alınmış, pencere açılmış, önden baktığın zaman arkayı görebilmek için.

Dünyayı anlamaya doğru!

Covid-19’un düşündürdükleri

            Covid-19 önemli bir durum daha ortaya çıkardı. İnsanları kontrol altına alabilmek, istenileni yaptırabilmek mümkün değil. İster polis, ister asker isterseniz ölüm salın üzerlerine.  Üstelik biz ve bize benzer kaderci zihniyetin ağır bastığı toplumlarda bu durum daha da zor olduğu görülüyor. Çünkü zaten “kader, sınav” olarak değerlendiriliyor. Sınavı geçmek de geçememek de aynı yere varıyor; kader.

İlginç mi?

Soru İlginç

İlginç. İlginç olan “bilmiyorum” kelimesinin bendeki çağrışımları. Yeni farkına vardım “bilmiyorum” kelimesinin gençlik ve orta yaşlardaki sözlüğümde bulunmadığının. “Bilmiyorum” kelimesi ayıplı bir söz gibiydi sanki o zamanlar. Bir insan her şeyi bilmek zorunda olur mu, olsa da mümkün müdür?

Zafer'in Hamuru

Zafer’in tekrar tekrar yoğrulup, şekillenen hamuru

                Zafer yaşamını gözden geçirdiğinde zaman zaman her seferinde farklı bir ayrıntıyı fark ede ede yol aldığını gördüğünde oldukça şaşırdı, kabullenemedi önceleri. Ancak zaman geçtikçe üzerinden ateşin soğuyup küle dönüştüğünü gördü ve külleri henüz sıcaklıklarını koruyordu. Her dokunuşunda aynı yangıyı hissediyordu parmaklarında. İlk ateşin yarattığı acının aynısını hissediyordu. 

Kaynanalar

Kaynanalar

Uyku mu bensiz,

Ben mi uykusuz?

Zafer'in Beynine Saplanan Hançer

Ellem Amca Uçak Bile Yapar

            Zafer, A Emmi’yle epeyce soru cevap oynamıştı o zaman. Ne günlerdi o günler demekten alamadı kendini. Şimdi şuracıkta, yanımda olsaydı da sorabilseydim A Emmi’ye içimdeki sızının çaresini diye geçirdi içinden ister istemez. Bulurdu mutlaka çaresini, rahatlatırdı kendisini. Elinin sıcaklığını hissetmek bile gülümsetmişti ya, gidebilirdi de yanına ama yaşamıyordur, göçmüştür bu dünyadan diye saplanıverdi beynine cevap, tıpkı bir hançer gibiydi yüreğine ve beynine saplanan. Kanlar fışkırdı oluk oluk. Nefessiz hissetti kendisini. A Emmi, önce soluklaştı gözlerinin önünde ve sonra da yavaş yavaş kayboldu gitti uzaklara su buharı gibi, sigara dumanı gibi kıvrıla kıvrıla, şekilden şekile giriyordu giderken. Belki de çaresini söylüyordu derdinin, kim bilebilir ki!

Zafer'in Soruları!

Tanrı İstirahatte

            Zafer A Emmi’yi hatırladı birden. Canı sıkkın olduğunda “Neyin var a emmim?” sözü geldi kulağına, yanağında sıcaklık hissetti, sıcacık elleriyle dokunmuştu A Emmi sanki. Hafif yanakları gerildi, dudaklarında gülümseme belirdi “sıkıntıdayım A Emmi, hem de çok!” dedi başını çocukluğundaki gibi önüne eğerek. Gözlerini kaçırır önce, sonra da A Emmi’nin birkaç okşayış ve cümlesinden sonra tekrar başını kaldırıp, “hah şöyle, oldu işte, üzülünür mü hiç a emmim!” deyişini hatırladı. O gözlerinin yaşıyla gülümseyen çocukla A Emmi’yi seyretti bir süre. Dokunmak istedi ikisine de. Ama yalandı bu görünenler artık. Gülümsetmesi yalandı A Emmi’nin. Karşısında durması da yalandı. O çocuk da yoktu, yerinde kocaman dertli bir adam vardı, çaresizdi, yürek sızısı fazlaydı, hiç bitip tükenmeyen bir sızısı vardı yavaş yavaş çarpan yüreğinde.