Kısa Cümle

-Saffet, sen iyi bir okuryazardın, değil mi? Ben öyle hatırlıyorum çünkü. Seninle az yarışmadık. Eminim devam ettirdin de. Meraklıydın, sorular sorardın sürekli. Ama durulmuşsun biraz. Hiç yazmayı denedin mi?

-Evet, denedim bir ara ama devam ettirmedim. Ettiremedim demek daha doğru olur belki de. Sen biliyorsun az çok benim durumları. Epeyce badireler atlattık ailecek. Daha yeni yeni toparlanıyoruz. Ağır geldi yaşanılanlar. Hiç beklenmedik yandan yedik darbeyi. Bir dönem küstüm dünyaya. Elimi çektim her şeyden.

-Kolay değil elbette, düşünmek bile başımı döndürüyor benim. Sana bu konuları hatırlamana sebep olduğum için kusuruma bakma. Boşboğazlık ettim. Aslında senden fikrini almak istediğim bir konu vardı kafamda. Ben epeyce zorlandığımı anladım. Yazma konusu oldukça çetin bir işmiş. Hadi yazayım deyince olmuyormuş işler. İlkokul düzeyinde yazmak istiyorum ama beceremiyorum. Cümleler uzun kalıyor daima. Kısa cümlelerle anlatmak istediğim konuyu anlatamıyorum bir türlü. Kelimeler sarmaş dolaş oluyorlar bir cümlede. Birbirlerinden ayrılmak istemiyorlar. Zorluyorum ayrılmaları için ama inatla direniyorlar, bırakmıyorlar birbirlerini. Ben de ‘ne haliniz varsa görün diyorum’ halay çekmeye başlıyorlar o zaman da. Üçer ya da dörder kelimelik cümlelerle anlatmak istiyorum her şeyi.

Bir anda dünyası değişti sanki. Ağız dolusu gülmeye başladı. Hiç görülüp duyulmuş şey değildir kahkaha atması. Tarihe geçecek Saffet bu gülüşüyle. Mahalle tarihinde yeni bir devir. Birden ne oldu kimse anlayamadı. Tüm gözler üzerine çevrildi. Üzüntüsünden eser kalmadı.

“hey, baksana bana. Hey sana diyorum Saffet…” dedi Sadık ama Saffet’in kahkahası devam ediyordu.

“Bitti mi? İyisin değil mi?”

“Bitti, bitti. Hay sen çok yaşa emi! Böyle gülmeyeli çok olmuş be. Hiç hatırlamıyorum gözlerimden yaş gelinceye kadar güldüğümü. Gözde yaş deyince ağlamak geliyor insanın aklına her zaman.”

“Sevindim. Sevindim de, ne dedim ki ben sen bu kadar güldün Saffet?”

Devam edecek...
Görsel: hg