Tarih Amca'nın Vasiyeti-Emanet

             

"Atatürk'ün mirası"

 Google Amcam da var benim, tıpkı Tarih Amca’mın olduğu gibi. Anlayacağınız amca bolluğundan bol bir şey yok bende. Dört bir yanım amcalarla çevrili, gözleri hep üstümde. 

                    Gık dedim mi hık diyorlar, hop dedim mi çüş diyorlar; kısacası ne ağzımı açabiliyorum ne de zıplayabiliyorum izinsiz. 300 dedi tutturdu şu Google Amcam, ne nal diyor ne de mıh, anlayamıyormuş daha azını; kelime sayıyorum artık pösteki sayar gibi. 

                    Ne yaparsın, dereyi geçinceye kadar her şey. Ondan sonra ver elini yemyeşil ovalar, kim yanaşır bir daha dereye mereye.

Her zaman amcalarımın kontrolü var üstümde; belki büyüyünce kalkar kontrol. Umut bu ya, umutsuz da yaşanmıyor hani.

Gene de bir şey yapmıyorum zannetmeyin sakın, karınca kararınca elimden geldiği kadar çaba gösteriyorum. Bir gün, nasılsa büyüyeceğim, böyle de bücürük, ufak tefek kalmayacağım ya! Beni de teselli eden bu işte.

Büyüdüğüm zaman her şeyi istediğimce yaparım, amcalara da kafa tutarım gerekirse. Kafa tutarım dedim de saygısızlık anlaşılmasın, iyi dediklerini elbet dinleyeceğim ama eskiyenlerini de değiştireceğim tabii ki.

Her zaman bir amacım olacak: Amcalarımdan, özellikle Tarih Amca’mdan ileride olacağım. Siz bilir misiniz, Google Amca çooook uzaktan Tarih Amca’mın akrabası olur. Pek yakın sayılmasak da yani kan bağımız olmasa da atalarının atasının atası, birlikte saklambaç oynamışlar karanlık ormanların içlerinde.

"İlkel Dönem"

Bir kuraklık mı ne, bastırmış ki alabildiğine. İşte o zaman, çil yavrusu gibi dağılmışlar dünyanın dört bir yanına. Birbirlerini kaybetmişler, bir daha öğrenememişler ölü mü, sağ mı olduklarını birbirinin.

Ben nereden mi biliyorum? Tarih Amca’mın akrabaları söyledi, masal gibi anlatırlardı eskilerden, anlata anlata dillerinde tüy biterdi. Ben de masal dinler gibi dinlerdim, bazen de uyur kalırdım olduğum yerde de; uyanınca gecenin zifiri karanlığında, anlardım uyuduğumu, kimseyi göremeyince etrafımda.

Hey gidi günler hey, ne günlerdi o günler!

"Atatürk ve Ekonomi"

Emanet

Virgülle, nokta gibi

Yaşamla, ölüm.

Her zaman yan yana, kol kola

Aynı cümle içinde.
Bazıları yalnızca noktalı,

Virgüle ihtiyacı olmamalı.
Açınca gördüm göz bağımı.

Döndüm durdum,

Gittim, geldim,

Akan zamanda;

Şimşekler çaktı kafamda,

Bir sızı,
Bir sızı alnımda, şakağımda,

Sonra da

Her yanımda.

Uğultular başladı kulaklarımda,

Sağır edercesine bağırtılarla;

Tarih amcamdı,

En çok sesi çıkan.

Sizler bilmiyorsunuz anlaşılan,

Pek kelli fellidir, benim Tarih Amca'm,

Bir o kadar da kederli ve elemli;
Vasiyetinde der:

“Yok edin cehaleti, hurafeleri,

En öne çekin eğitimi,

Eğitimi veren öğretmenleri;

Baş tacı edin;

Kahredeceksiniz o zaman cehaleti,

Kahırlarından ölecek hurafeleri.”

Virgülle nokta hainlik yapar,

Çoğu zaman meyilli;

Kontrol bireye düşer,

Yakalamak için hainliğini.

Kelimeler saftır,

Dizilirler yan yana;

Virgül ile nokta verir onlara mana,

Ölecek,

Yaşayacak;

Olsa bile tozlu raflarda,

Tarih Amca’nın koynunda.

Cıva gibidir virgülle nokta,

Sıkı tut,

Kaymasın avucunda,

Arada kontrol et,

Parmak arasından

Sızmasın ortalığa.

Zehirdir başlı başına;

Dönmesin ortalık faciaya,

Ölümler çağırmasın ayağına.

Sıcaktan koru,

Soğuktan sakın;

Sende emanet kalsın,

Virgülle nokta.

23-02-2017-01⁰¹

Halil GÖNÜL

Görsel: Google Görseller