Seçim

Zafer, yeterince zaman kaybettik seninle uğraşırken. Bir yıl değil, iki yıl değil daha çok zaman geçti farkında mısın? Hep dalgalanıp durduk birlikte bir o yana bir bu yana. Ama artık ben tercihimi yaptım. Ben yaşamayı seçiyorum seninle veya sensiz. Hep söylediğim gibi, biz iki yarıyız. Bir bütünün iki yarısıyız yani. Sen olmazsan ben, ben olmazsam sen tam olamayacaksın hiçbir zaman. Bunun farkında olan bir yarım olarak ne yapmam gerekirse öyle yapacağım.

Neredeyse beni de kendi safına çekiyordun bir zamanlar. Biliyorsun, çok zaman seninle birlikte yok olmak istedim ben de ama çok istediğim bir durum değildi bu durum. Senden oldukça etkilendiğimi itiraf emeliyim. Zayıf davrandım çünkü duygular beni de sürüklemeye başlamıştı. Çok çırpındım sürüklenirken. Yön belliydi ama çok fazla ayak direyemiyordum o zamanlar. Ama şimdi çok şeyin değiştiğini net görebiliyorum. Artık duygularla adım atmaya hiç mi hiç niyetim yok.

Eğer sensiz olacaksam kalan zamanımda, sensizliğe de katlanmak için gereken çabayı göstereceğim. Bilirsin beni, halledebilirim ama ne benim istediğim gibi olur ne de senin istediğin gibi. Eksik olur her şey, anlıyor musun bu durumu Zafer? Ben eksikliklere katlanmayı seçiyorum. Bu cehennem azabından daha da iyi olacağına eminim.

Belli mi olur, ileride her şey birden değişiverir belki de. Hani diyorlar ya bazen, şans güldü yüzüme en sonunda diye, işte öyle, belki de. Belki de, her ne kadar da olumsuzluk, umutsuzluk barındırsa da içinde ben o olumsuzlukları ve umutsuzlukların hepsini de tersine çevirmeye varım, gerekirse tek başıma. İşte bu sana en son söyleyeceğim.

Ne kadar da kötü bir durummuş bir bütünün yarısı olmak. Bu yüzden bağımlılık hiç de hoşuma gitmedi zaten oldum olası. Ne yazık ki gerçek hayat bu işte, bazı durumlarda tercih hakkı olmuyor insanların. Ana ve babanı seçemiyorsun örneğin, kardeşini veya kardeşlerini de. Seni diğer yarım olarak seçme hakkım olsaydı eğer zamanında eminim seçmezdim seni. Ben yine kendim gibi bir diğer yarımı seçerdim, en azından denerdim. Şimdiyse sen başka ben başkayız ve bir araya gelemiyoruz bir türlü. Belki uzak bir gelecekte sen duygularını bastırıp onlara galip geldiğinde yine birlikte hareket edebileceğimizi hala düşünüyorum. Ama senden istediğim tek şey bir an önce hallet bu duygu meseleni ve ben fazla uzaklaşmadan senden tut elimi. O günü sabırsızlıkla bekleyeceğim. Ben yanında olmadan kendini yok edemeyeceğine göre elimden tutmasan da bir yerlerde de olsa ayrı ayrı yaşayacağımızı biliyorum. Daha fazla bir şeyim kalmadı diyorum her seferinde ama umut işte, illaki bir şeyler çıkıyor belki ikna edebilirim diye. Ben biliyorum ki, her ne kadar da söyleyecek bir şeyim kalmadı, bu son desem de yine bir şeyler çıkacaktır mutlaka. Ne yapayım benim de kötü huyum bu işte. Çaba, emek, gayret… Elimden ne gelir ki başka? Hep umut, belki!..

Zafer, sen kendine acındırmak mı istiyorsun? Ben diğer yarın olarak yeterince acıyorum zaten ama başkalarından bekleme bunu çünkü hiç kimse acıyamaz sana. Neden mi? Çünkü yeterince uzaksın herkesten, kendinden bile. İşte bu yüzden acınmayı bekleme. Hem acıyan olsa ne kazanacaksın? Gururun mu okşanacak, yoksa duyguların mı tamir olacak? Benim acımam yeterse eğer oldukça fazla acıyorum sana. Gerçekten acınacak haldesin. Elden ayaktan düştün, hiçbir şeye yaramıyorsun artık. Bırak bir işe yaramayı, tam tersine ayak bağı oluyorsun.

Devam edecek...
Görsel: H. G.