Dost mu, Düşman mı?

Güya

İnsanlar vardır

Çevremizde,

Yakın,

Ya da uzak;

İnsan gibi görünürler,

Cilalanmış maskeleriyle,

Şaşıdır gözleri,

Açık değildir sözleri,

Marifet sayarlar gizleri;

Devekuşu gibi.

Pis kokar içleri:

Şirinlik abidesidir yüzleri,

Bilmezler

Kuru lafla yürümez gemi.

Yalakalıkta su dökülmez ellerine,

Dün öyleymiş, bugün böyle;

Kime ne?

Bir kılıf vardır her şeye,

Uğraşma yakalamaya;

Yakalanmazlar

Benzer cıvaya,

Salla gitsin havaya,

Nasılsa bedava;

Sınır yok yalana, dolana,

Hiç bakmaz ki arkaya,

Baksa da,

Süt liman görünür şaşıya.

Anlamaz seni,

Dinlediği tektir,

Hep öne koyar kendini.

Bolca verir siparişi,

Yarısını bırakır geri,

Çünkü açtır gözleri;

Düşünmez gafletini.

Anla artık gerisini,

İşte böyle birisi.

Laf etmeye değmez,

Sakın

Bulaşma onlara.

Dostturlar güya,

Lafları gargaradır ağzında;

Döndüğün an arkana,

Parmak sallar kıçına.

Bütün derdi kıçındır,

Bakmaz hiç başına.

Bakar “Dost başa,

Düşman ayağa”

Sakın düşme tongaya.

Yakınlaştığında çıkar ortaya,

Ne mal olduğunu anlarsın ama:

Atı alan çoktan ulaşmıştır Üsküdar’a.

Bak iyice kıçına, başına;

Oynar daima,

Sağa, sola,

Dik duramaz:

Alışmıştır kamburluğa.

Pek de heveslidir

Bulgura, arpaya,

Samanı koy torbaya

As başına;

Bak sonra,

Sallanan torbayla, kıçına.

13-04-2017-20⁰³

Halil Gönül

Görsel:Pixabay.com