Cebi Delik Saffet

Oturalı yarım saat oldu. Çayları tazeledi çaycı gülümseyerek. Saffet’in çayı koyulduğu gibi duruyor masada. Meraklanıp sarstım omuzundan. İrkildi. İlk kez görüyormuş gibi baktı. Beni şaşırmış görünce kendi şaşkınlığını gizlemek için gülümsemeye çalıştı. Beceremediğini anlayınca da suçlanıp “affet” dedi. Çaya el attı. Soğuk olduğunu anladı “ağız tadıyla çay bile içirmiyorlar adama” diye mırıldandı kendi kendine. Birer çay daha söyledi.

Uzun yıllardır arkadaşız ama ilk defa böyle gördüm Saffet’i. Onu bu kadar daldıran, aklını yoran neydi? Meraklandım ama pat diye sorarsam da alınganlık yapacak biliyorum. Sohbet havasında olmalıydı. Memleket meselesi açılmalıydı sohbeti ısıtmak için. Memleket meselelerinden kendini alamadı hiçbir zaman. Bazen kırıldı, bazen küstü, bazen isyan etti, bazen bağırıp çığırdı önüne gelene. Kafayı yediğini düşündü millet. Nihayet yalnız kalmayı başarabildi. Kafasını dinlemek için birebirdi bu durum. Arada şikâyet ederdi ama genelde hayatından memnundu son zamanlarda.

Gelen çaydan bir yudum aldım, yüzümü buruşturdum. Beğenmediğimi belli ettim. Dikkatini çekmeyi başardım galiba. Suratıma baktı dikkatle. Bir anlam çıkarmaya çalıştı suratımı buruşturmamdan.

“Ulan, memlekette çayın tadı bile kalmadı. Nerde o eski tavşankanı çaylar!” ciddiydim çaydan şikâyet ederken. Çayların içine boya karıştırıldığını okumuştum geçenlerde.

“Biliyor muydun, boya katıyorlarmış çayların içine. Suçlanan markaların bazılarının yetkilileri, “boya değil de toz haline getirilen çay koyuyoruz rengini çabuk alması için” dediklerini okumuştum. Sen ne dersin Saffet, çaylar mı değişti, biz mi?

“Elbette biz de değiştik, çaylar da. İnsanlar da çok değişti be tertip. Düşünsene, elli, altmış sene öncesini. İdealisttik. Yalnız bizler mi, okuyanı, yazanı, okuma yazmayı yeni sökmeye başlayanı, herkesin idealleri vardı. İdealler, iyiden yana, güzelden yana, insanlara faydalıdan yanaydı. Fakiri, zengini aynıydı. Elde yok, avuçta yoktu. Belki de ondandı idealler…”

Devam edecek...
Görsel: hg