Kaşık-61-Herkül de Yok Evde

“İki kaşığı yan yana olmayacak kocanın, iki kaşığından birini mutlaka kıracaksın!”

"Ayı"

BÖLÜM-61-

Herkül de Yok Evde

            Kadın oturduğu yerde kocasının gelmesini bekledi. Zaman geçmek bilmiyordu bir türlü. Sanki kendisine inatla ayak diriyordu zaman. Kalbi sıkıştıkça sıkışıyordu gitgide. Yorgun ve yaşlı kalp son vitese takmış gürül gürül çalışıyordu canavar gibi kükreyen yüklü, koca pazar kamyonları gibi.

            Hüsniye daşlı tarlaya doğru koşturarak ilerliyordu, arkasından da beş kişi nefes nefese onu takip edenler vardı. Bir türlü yetişip de bir şey soramamışlardı kıza. Muhtar “peşini bırakayım demeyin sakın!”  dediği için tazı gibi peşindeydiler kızın.

            Daşlı tarlanın tepesinden aşağıya uçar gibi gidiyordu Hüsniye, ayaklarının yere değdiği bile belli değildi. Düzlüğe inip tekrar kayalıklara doğru tırmanmaya başladı hiç hızını kesmeden. “eyvah, yandık biz” dedi arkasından koşanlardan birisi. “yürü lan yürü, bırak karı gibi sızlanmayı da kaldır kıçını biraz daha. Yetişelim şu kıza, onun da başına bir iş gelmesin. İşimiz gücümüz delilerle uğraşmaya kaldı artık, ne günlere geldi yahu!”

            “Çıkın ulan dışarıya, karılar gibi ne saklanıyorsunuz orada, çıkın da erkekliğinizi göreyim sizin, erkek bozuntuları!..”

            Ellerini beline koyan Hüsniye avaz avaz bağırmaya başladı kayaların arasındaki inin önünde. Bekliyordu dimdik,  gözleri indeydi, inde bir kıpırtı olacak olursa diye. Arkasından koşturanlar da yetiştiler. Hep birlikte beklemeye başladılar ama bir kıpırtı görünüyordu inde. Adamlar yere oturdular, nefes alıp vermeye devam ettiler bir süre. Öksürük de başladı nefesler arasında.

            Askerlerin sesleri de duyulmaya başladı uzaklardan. Hafiften esen rüzgâr sesleri taşıyordu kulaklara. Bir an Hüsniye’nin gözüne bir hareket takıldı inin ay vuran yüzünde. Gölge gibi bir şeydi bu. Önce ayı geldi aklına ama sonra ayının olamayacağını düşündü. Bu yakınlarda ayı olmazdı hiç. Hele bu zamanlarda hiç olması mümkün değildi.

            Hüsniye yanına gelen adamlardan cesaret almıştı. Birinin yanına yaklaşıp kulağına: “içerideler, deli oğlan ve Herkül birlikteler. Kıpırtı gördüm inin yan parlayan duvarında. Kaçmaya kalkmadan, biriniz gizlice ve yavaşça arkadan karanlık taraftan dolanıp askerlere ulaşıp buraya getirsin. Kaçmaya kalkarlarsa biz engel oluruz burada kalanlarla.” Deyince çok şaşırdı adam.

            Anlamıştı, neden peşine takıldıklarını. “Afferin kız sana, erkek kız diye boşa demiyorlar sana. Ben gidiyorum hemen, aman siz dikkat edin kendinize. Tüfeği yanından eksik olmaz bunların.”  Ördek gibi paytak paytak çömelerek kayanın karanlık yüzüne geçti ve ayağa kalkıp koşturmaya başladı adam.

            On, on beş dakika zaman geçti, geçmedi askerler geldi yavaşça Hüsniye’nin yanı başına çömeldiler. İrisi sordu Hüsniye’ye ne gördüğünü. “Buradalar bu itler burada” dedi kızgın ama yavaş bir sesle.

            Askerler beş kişiydi. Aralarında üçer beşer adım mesafe açarak inin önünü tamamen kapatarak ilerlemeye başladılar tüfeklerini doğrultarak. Hüsniye de adım atıyordu ki onların arkasından birisi elini arkaya doğru uzatıp “gelme” dedi fısıltıyla. Olduğu yerde kaldı Hüsniye. Yere çömeldi, avını bekleyen tilki gibi.

Devam edecek...
Görsel: Google Görseller