İbram'ın Anası Diken Üstünde!

“Anam diken üstünde.”

“Anam diken üstündeymiş”  dedi İbram. Söylerken çok üzgündü. “ne ola ki?” dedi sonra. Nasıl olduğunu, nasıl diken üstünde olunduğunu öğrenmek istediğini söyledi bana.

 Dedemden yardım istemeyi düşündüm. Kendisinin de fikrini aldım önce. Memnun oldu. Uygun bir zamanda konuşmaya karar verdik. Anası ve başka kimse duymamalıydı. Kendi dedesine sormak istemiş ancak çekinmiş belki iyi değildir, kızarlar diye düşünmüş. Anasına bir zarar gelsin istemediğinden içinde tutmuş. Kimseye de sormak istememiş başka.

İki gün sonra dedemi bahçede gördük. Toprak eşeliyordu kırlangıçkuyruğu çapayla. Yanına yanaştık İbram’la.  Kendisiyle konuşmak istediğimizi söyledik. Kabul etti. “burada olmaz” dedim. “Kimse duymayacak, aramızda kalması gereken bir durum konuşmak istediğimiz.” Başını kaldırıp her ikimizin de gözlerine baktı dik dik. “anlaşıldı, önemli bir konu olmalı. Nereye gidelim?” dedi, ayağa kalktı. “parka gidelim mi?” dedim birden. İbram’a bakıp söylemiştim, dedem fark etmiş, “haydi gidelim” dedi kollarını iki yana açtı. “Tutun elimden bakalım…”

Sakin bir yer seçti dedem. Etrafta bizi duyabilecek kimse olmayacak böylece. İçmek için bir şeyler söyledik gelen garsona. Siparişlerimizi getirip bizi duyamayacak kadar uzaklaşınca garson: “söyleyin bakalım çocuklar, nedir konuşmak istediğiniz önemli konu?”

“Anam, diken üstündeyim yavrularım. Sakın dedenleri kızıp kıracak bir şey yapmayın” demişti bana ve kardeşime. Biz de baktık üzgün, sormadan ne demek istediğini ‘tamam’ dedik o zaman. Neredeyse bir sene oluyor ne demek istedi anam öyle demekle?” dedi İbram.

Dedem, İbram’ın yanağını okşadı sevgiyle gözlerine bakarken. Bakın çocuklar bu duyguyu yaşayanlar bilir nasıl bir duygu olduğunu çünkü bir tür ölüm kalım meselesidir. Yani o duyguyu yaşayan öyle düşünür ve ona göre dikkat eder. Başka bir deyişle söylersem, anan dedenlerin yanında kendisini rahat hissedememiş, eksiklenmiş. Onlara yük olduğunu düşünmüş, hele bir de iki çocuğu varsa insanın. Elinden bir iş gelmiyorsa para kazanmak için…

Dedem nefes alırken İbram girdi araya, “anamın elinden her iş gelir. Gece gündüz çalıştı hiç şikâyet etmeden…” dedi. Dedem dinledi dikkatle. “ben yanlış söyledim çocuğum elinden iş gelmiyorsa derken. Tekrar anlatayım düşündüğümü” dedi dedem.

“Bakın çocuklar. İnsanlar bir iş yapmak için uzmanlaşırlar. Bazıları okurlar, meslek sahibi olurlar, bazıları bir zanaat öğrenir. Anlayacağınız düzenli para kazanabilecekleri bir işe girerler ve çalışırlar. Elinden iş gelmek derken anlatmak istediğim böyle bir durum. Yoksa ananın maşallahı var, her iş gelir elinden. Onun yapabileceği bir iş olmalı önce. Gerisini anan getirir zaten.”  Gözlerimize baktı, anlayıp anlayamadığımızı anlamak için. “anlatabildim mi acaba?” diye de sormadan edemedi. Anladığımızı söyledik. Aramızda kalmak üzere anlaşıp söz verdik birbirimize. Konuyu da kapattık öylece.

Devam edecek...
Görsel: Gg