Pazar Gözlemim-46-Aşk mı, Sevgi mi?

"Düşünce"

Düşünmek mi?

                Yapayalnız kalınca bazen insan, yalnızlık duygularıyla; düşünmek istiyor bir şeyler, hissetmek istiyor akıp gitmiş zamana dair yaşanmışlıkları.

                Şöyle gecenin bir yarısında –02’ler de- peynirli tost ve çayı götürürken mideye, televizyona aval aval bakıyorken arada bir, düşünmek isteyince ne kadar aptallaştığımı fark ettim birden. Çay boğazımı yaktı yutuveresiye. Tost parçası desen celladım oluyordu neredeyse; boğazımda takılıp kaldı.

                Zar zor, ölüm korkusu telaşı içinde bıraktım elimdeki tost ve çay bardağını sehpaya.  Nasıl kaçmıştı boğazıma o mendebur lokma? Anlayamazken nefes almaya zorlanmaya başladım, aksırık, öksürük hatta Ossuruk derken hoplamak geliverdi aklıma. Deli danalar gibi hoplamaya başladım. Bu arada yutkunmalarım devam etti istem dışı olarak. Beni kurtarmaya çalışıyordular lokma celladının elinden.

                “ohhhh beeeeee!” dedim kurtulasıya celladın elinden. Kan ter içinde kaldım birkaç dakikada ama ne kadar zaman geçti anlatamam size. Mümkün olmadığı kadar zaman akıp gitti gözlerimin önünden saniyeler içinde.

                Tavan lambasını yakmamış olduğum için televizyonun ışığından parlayan çay bardağı takıldı gözüme. “Hınzır!” dedim ama tamamını çıkarmadan ağzımdan bir saniye kadar durakladım haksızlık ettiğimi düşünerek, sonra tamamladım kelimeyi ve sıcak bardağa sarıldım sevecen sevecen. Ne de olsa çay bardağının ve içindeki tavşankanı çayın suçu yoktu olanlarda.
        İştahla yudumlamak için bardağı dudağıma değdirdiğimde birden korkuya kapıldım ”ya boğazımı aldırırsam!” diye. Ben düşünüyormuş gibi söylüyorum ama aslında ben değilim düşünen bunları. Farkına vardığımda ben bile şaşırdım inanın buna. Ne saçma değil mi? Ağızdan ses çıkıyor, bir şeyler söylüyor ama söyleyen ve söyleten ben değilim. “Hadi ordan!”

                Neyse! Tostun kalanı bana bakmaya başladı mahsun mahsun. Sanki suçlu olan, beni eşşek cennetine postalamak isteyen o değilmiş gibi. Bir kızgınlık refleksiyle parmaklarım arasına aldım ve sıkıca tutarak ağzımı kocaman açtım, “Haaart!” işte başına gelen. Bir, iki, üç derken bir çırpıda canına okudum peynirli tostun. Biraz soğumuş ama olsun, elimden kurtuluşu yoktu hele giriştiği acımasız suikasttan sonra. Arkasında çaya yüklendim. İki bardak kadar hızlı içtikten sonra aklım başıma gelmeye başladı. “Neden keyfini çıkarmıyorum ben bu çayın?” sorusu geliverince aklıma frenlere bastım. Hem de ne fren, kazık fren.

                Televizyona baktım dizi bitmiş, ne olduğu bile aklıma gelmedi. Yani öylesineymiş. “Düşünmek” dedim ya başta, “haydi düşün bakalım ne düşüneceksin?” dedim kendime fısıltıyla. Gülümsedim de “kendi kendine konuşanlara ne denir?" Sorusu aklımdan geçince. Sesli sordum sonra.

                Ne mi düşündüm? Aklınız alır mı bilmem ama “hiçbir şey, hem de koskocaman hiçbir şey” düşünemiyordum aval aval karşımda benimle dalga geçen ve bana aptal aptal gülümseyen kendime bakıyordum sadece. Yani şunun şurasında yarım asırı devirdik birlikte ve biri hiçbir şey düşünemiyor diğeriyse geçmiş karşıma aptal aptal gülümsüyor. Ulan insaf be! Biriniz de yardımcı olun bari o akıp gitmiş zamanın hatırına, yarım asırın hatırına.

                “Aaa! Geldiler ayol geldiler!” televizyona göz atınca tetikledi gördüklerim, “gözlerim bari açıkmış”  dedim sonunda “nasıl da gördüler hayret!” bir kız çocuğu gülümsüyordu anasının elinden tutmuş babası da anasının elinden tutmuş sarılmaya hazırlanıyorlardı. Çocuk ezilecek aralarında diye geçiverdi içimden hopladım aniden “hooop hop yavaş eze..” diyemeden oturdum elbette. Kendime geldim. Düşünmeye başladım.

“Aşk” anlamsız, içi boş bir kelime, biz uyduruyoruz durmadan bir şeyler ve içini doldurmaya çalışıyoruz o kelimenin. Biz olmasak hiçbir anlamı olmayacak demek ki.  Bunun yerine “sevgi” kelimesi daha anlamlı geldi bana. “aşk” kelimesi oldum olası anlamsızmış meğer benim için. Farkına daha yeni varıyordum maalesef.

Bak Sevgi’ye, çok şey söylüyor ilk baştan emir veriyor “Sev” diyor. Var mı bir anlamı sizce de? “Sev!” vardır herhalde, olmaz mı hiç.  Bir eylem sonuçta. Ne yaptığını, ne yapması gerektiğini biliyor ve öğretiyor da. Anlayacağınız demek istiyorum ki: Kendi yolunu kendisi çiziyor.

Sevgi’ yle kalın eyyyyyy insanlar, insancıklar; bilcümle canlılar. Cansızlara da demeyeyim artık; çok abartılı olmasın.

Hoşça kalın. Sevgiyle kalın.

                                                                                      

                                                                                                                             17.03.2018

                                                                                                                             Halil Gönül

                                                                                                                                              

Görsel: Google Görseller