Dünyanın Çivisi Çıkmış

            Zafer, bu dünyanın çivisi çıkmış diye düşünürdü çoğunlukla etrafındaki insanları gözledikçe. Bazen “neden?” derdi kendisinin karşısında birisi varmışçasına. Sohbet edip dertleşmek isterdi. Ancak birisiyle, hele bir de sevdiği birisi ise sohbet ettiği kişi, unuturdu kendi yalnızlığını. Bir süre devam ederdi üzerindeki etkisi tatlı sohbetin.

            Eski defterleri karıştırdığında yakalardı o tür tatlı anılarını. Ancak çoğu puslu olurdu, bazıları ise iyice silinmeye yüz tutmuş olurlardı. İşte o zaman da hayıflanır, suçlardı kendisini bir anılara sahip çıkamadın diye. İnsan dediğin nasıl unutabilir öyle güzel anları? Aklı almaz bazen, kendisinin akıl sağlığından bile şüphe ettiği olurdu.

            Bazen dünyayı gözünün önünde canlandırmaya çalışır, olup bitenleri anlamakta zorlanınca kendinden şüphelenmesi de iyice artardı. Bu insanların birbirlerini kıyasıya öldürme gayretleri ipe sapa gelir şey değildi Zafer’e göre. Sürekli birbirlerine yalanlar uydurmaları, aldatmaları, göz göre göre olacak iş değildir.

            İnsanlarla ilgili saçma sapan düşünceler gelip saplandığı zaman beyninin olur olmadık bir köşesine, güneş yüzü görmedik küfürler peşi sıra dizilse de bazen aldırış etmemeyi başardığı olsa da çoğunlukla kulak kabartmadan edemiyor, kulak veriyor kafasının içinde çınlayan abuk sabuk seslere. Bazen gök gürlemesi, bazen sert kayalıklara çarpan azgın su dalgalarının sesi, bazen de ıslık seslerine benzer fırtınalardaki rüzgârların sesi olurlardı. 

Devam edecek...
Görsel: Google Görseller